Η διαδρομή της θεατρικής έκφρασης, από την ύπαιθρο σε οργανωμένες θεατρικές δομές και στην συνέχεια σε πολυτελή αρχιτεκτονήματα, γίνεται παράλληλα με την εξέλιξη της τέχνης στο περιεχόμενο και την φόρμα και καταγράφει μια σύνθετη ιστορία μέσα στην οποία μπορούμε να διαβάσουμε και το κοινωνικό γίγνεσθαι της κάθε εποχής. 

​

Οι θεατρικοί διάλογοι δεν αξίζουν τίποτα χωρίς τη ζωντανή εκφορά τους, δηλαδή χωρίς την θεατρική δράση, και το αρχιτεκτονικό κέλυφος δεν αξίζει, θεατρικά, παρά σε συνάρτηση με την όλη οπτικοακουστική επικοινωνία του κοινού με τη δράση. Το αρχιτεκτόνημα επιδρά στο θεατρικό αποτέλεσμα, ανάλογα με το πώς ευνοεί τους φωτισμούς ή τους ήχους, πως αναδεικνύει τα κοστούμια ή τις χροιές των φωνών. Ο αρχιτεκτονικός χώρος κατανέμει και προσηλώνει το σύνολο των θεατών, ανάλογα με τις εποχές και τις κοινωνίες.